Ալեքսանդրի սյուն, գտնվում է Էրմիտաժի դիմաց՝ Պալատական հրապարակում: Ամպիր ոճի է (lang-fr| թագավորական): Քանդակագործն է եղել Օգյուստ Մոնֆերրանը: Կանգնեցվել է Նիկոլայ I կայսեր հրամանով՝ 1834 թվականին, ի հիշատակ իր եղբոր՝ Ալեքսանդր I-ի՝ Նապոլեոնի դեմ տարած հաղթանակի:
Այս հուշարձանը ամբողջացրել է Գլխավոր շտաբի կազմը, որը նվիրված էր 1812 թվականին Մեծ Հայրենական պատերազմում տարած հաղթանակին: Հուշարձանի շինարարության գաղափարը տվել է հայտնի ճարտարապետ Կառլ Ռոսսին: Պալատական հրապարակը նախագծելիս նա ենթադրեց, որ հրապարակի կենտրոնում պետք է կանգնեցնել հուշարձան: Պետրոս I-ի՝ ձիավորի ևս մեկ արձան տեղադրելու գաղափարը նա մերժեց:
Պաշտոնապես հայտարարվեց բաց մրցույթ Նիկոլայ I-ինի անունից 1829 թվականին եղբոր հիշատակին վերնագրով: Օգյուստ Մոնֆերրանը պատասխանեց այս հայտարարությանը՝ առաջարկելով տեղադրել հսկա գրանիտե կոթող, սակայն այս տարբերակը մերժվեց կայսրի կողմից:
Այդ ծրագրի գծանկարը պահպանվել է և այժմ գտնվում է տրանսպորտային ինժեներների գրադարանում: Մոնֆերրանն առաջարկեց տեղադրել հսկայական գրանիտե կոթող 25,6 մետր բարձրությամբ գրանիտե պատվանդանի վրա, որն ուներ 8,22 մետր բարձրություն: Կոթողի դիմացի հատվածը առաջարկվում էր զարդարել խորաքանդակներով, որի վրա կպատկերվեր 1812 թվականի պատերազմական իրադարձությունները՝ հայտնի մեդալներով մեդալակիր Տոլստոյի գծագրով:
Նախագծվում էր պատվանդանի վրա թողնել Օրհնված՝ շնորհակալ Ռուսաստանին գրվածքը: Պատվանդանի վրա ճարտարապետը պատկերացնում էր ձիավորի, որը ոտքով հեռացնում էր օձին, ձիավորի առջևում թռչում է երկգլխանի արծիվ, իսկ ձիավորի հետևից գալիս է հաղթանակի դիցուհին՝ պսակը գլխին. Ձիուն տանում են կանացի երկու սիմվոլիկ կերպարներ:
Ծրագրի գծանկարում նշված է, որ կոթողը պետք է անցներ իր բարձրության բոլոր ձուլվածքներին: Նախագծի նկարչական հատվածը հիանալի է կատարված ջրաներկային տեխնիկայով և վկայում է Մոնֆերրանի բարձր վարպետության մասին արվեստի տարբեր բնագավառներում:
Փորձելով պաշտպանել իր նախագիծը՝ ճարտարապետը գործեց հրամանատարական օղակի շրջանակներում՝ ուղարկելով Նիկոլայ առաջինին իր շարադրությունը («Plans et details du monument consacré à la mémoire de l’Empereur Alexandre»), սակայն այնուամենայնիվ գաղափարը մերժվեց և Մոնֆերանիին արդեն հստակ հայտարարվել էր, որ հուշարձանի ցանկալի տեսքը խոյակն էր:
Երկրորդ նախագիծը, որը և իրականացվեց, կայանում էր սյունի տեղադրմամբ, որը Վանդոմսկայա սյունից ավելի բարձր էր (Նապոլեոնի հաղթանակի պատվին կանգնեցված): Որպես ներշնչանքի աղբյուր Մոնֆերանին առաջարկված էր Տրայանոսի սյունը Հռոմում:
Նախագծի նեղ շրջանակները թույլ չէին տալիս ճարտարապետին դուրս գալ համաշխարհային հայտնի օրինակների ազդեցությունից, և նրա ստեղծագործությունները միայն թեթև փոփոխված տարբերակներն էին նախորդների: Նկարիչն արտահայտեց իր անհատականությունը՝ հրաժարվելով հավելյալ զարդարանքների կիրառումից, ինչպիսիք են խորաքանդակները: Մոնֆերանը ցույց տվեց վարդագույն գրանիտի հսկայական նուրբ ձուլվածքի գեղեցկությունը (Այն ուներ 25,6 մետր բարձրություն):
Բացի այդ, Մոնֆերանը ստեղծեց իր հուշարձանը՝ ամենաբարձրը գոյություն ունեցող ձուլածո սյուներից: Այս նոր տեսքով 1829 թվականի սեպտեմբերի 24-ին նախագիծը մինչ քանդակագործության ավարտն ընդունվեց պետի կողմից: Կառուցումը ընթացավ 1829 թվականից մինչ 1834 թվականը: 1831 թվականից Սուրբ Իսահակի տաճարի շինարարության հանձնաժողովի նախագահի կողմից որոշվեց ընդունել Հուլիոս Լիտտայի գծագիրը:
Գրանիտե ձուլվածքի՝ սյունի հիմնական մասի համար օգտագործվել է ժայռ, որը քանդակագործը նշել էր իր՝ Ֆինլանդիա գնալուց առաջ: Լեռնային և նախնական մշակումը արտադրվում էր 1830-1832 թվականներին Պյուտերլակսկի քարհանքում, որը գտնվում էր Վիբորգի և Ֆրիդրիխսգամի միջև: Այդ աշխատանքներն իրականացվում էին Ս. Սուխանովի մեթոդով, ղեկավարում էին Ս. Կոլոդկինը և Վ. Յակովլևը:
Այն բանից հետո, ինչ դարբինները, հետազոտելով ժայռը, պնդեցին, որ նրանից մի հատված կոտրվել է պրիզմայի տեսքով, որը իր չափերով կարևոր էր ապագա սյան համար: Օգտագործվել էին հսկայական հարմարություններ՝ հսկայական լծակներ և ելքեր, որ շարժեին գունդը տեղից և տապալեին նրան:
Կոտրված հատվածի հեռացումից հետո այդ իսկ ժայռից կտրվեցին հսկայական քարեր հուշարձանի հիմքի համար, որոնցից ամենամեծերը կշռում էին 25000 փութ (ավելին, քան 400 տոննա): Նրանց տեղափոխումը Սանկտ Պետերբուրգ կատարվեց ջրային ճանապարհով, որի համար նախատեսված էր հատուկ կառուցված զբոսանավ:
Հաղթահրելով բոլոր դժվարությունները՝ սյունը բեռնեցին տախտակի վրա, իսկ ձուլվածքը ուղարկվեց Կրոնշտանդտ երկու շոգենավով, որպեսզի այնտեղից ուղարկվեր Սանկտ Պետերբուրգի Պալատական ծովափ:
Ժամանումը Սանկտ Պետերբուրգի կենտրոնական հատվածտեղի ունեցավ 1832 թվականի հուլիսի 1-ին: Վերոնշյալ բոլոր աշխատանքների համար պատասխանատու էր Վ. Յակովլևը, տեղում կատարվող հետագա աշխատանքները Մոնֆերրանի գլխավորությամբ էին իրականանում:
Յակովլևի աշխատանքի որակը, աննկարագրելի ջանասիրությունը գնահատվեցին Մոնֆերանի կողմից:
1829 թվականից Սանկտ Պետերբուրգի Պալատական հրապարակում սկսեցին հիմքի և սյունի պատվանդանի նախապատրաստական աշխատանքները: Աշխատանքները վերահսկում էր Մոնֆերրանը:
Սկզբում ձեռնարկվեց տարածքի երկրաբանական հետազոտություն, որի արդյունքում հրապարակի կենտրոնից ոչ հեռու, 5,2 մետր խորությունում հայտնաբերվել է ավազե ամուր հիմք: 1829 թվականի դեկտեմբերին սյան դիրքն արդեն որոշված էր: Կտրվեց 1250 սոսու վեցմետրանոց սյուներ: Այնուհետև սյուները կտրվեցին հարթաչափով չափվելուց հետո՝ ձևավորելով հրապարակը հիմքի տակ յուրօրինակ ձևով. Փոսի ներքևի մասը լցրեցին ջրով և սյուները կտրեցին ջրային հայելու մակարդակով, որպեսզի այն ապահովի հրապարակի ուղղահայացությունը:
Այս տարբերակն առաջարկվել էր գեներալ-լեյտենանտ Ա. Բետանկուրի կողմից, ով ճարտարապետ, ինժեներ և Ռուսական Կայսրության շինարարության և տրանսպորտի կազմակերպիչն էր: Սրանից առաջ նմանատիպ ձևով կառուցվել էր Սուրբ Իսահակի տաճարի հիմքը:
Հուշարձանի հիմքը պատված էր 0,5 մետր լայնություն ունեցող քարից և գրանիտից: Այն հանվել էր քարե պահոցից մինչև հրապարակի հորիզոնը: Նրա կենտրողում դրված էր բրոնզե արկղիկ մետաղադրամներով՝ 1812 թվականի հաղթանակը հիշատակող: Աշխատանքները ավարտին հասցվեցին 1830 թվականի հոկտեմբերին:
Հիմքի տեղադրումից հետո նրա վրա դրվեց հսկայական 400 տոննա ունեցող քար՝ բերված Պյուտերլակսկի քարհանքից: Մեծ քարի տեղադրման ինժեներական հանձնարարությունը կատարված էր Մոնֆերրանի կեղմից հետևյալ կերպ:
| Այդ ժամանակ երկիրն այնքան ուժեղ ցնցվեց, որ վկաները՝ անցնողնեը,
այդ ժամանակ հրապարակում գտնվողները զգացին այն ինչպես ստորերկրյա
հարված
- :
|
Ձուլվածքի ճշգրիտ տեղադրում
| Քանի որ աշխատանքները ձմռանն էին ընթանում, ես խառնեցի ցեմենտը
օղուն և ավելացրի օճառի 1/10 մասը: Քանի որ քարը սկզբում ճիշտ չէր
դրվել, դրա դիրքը մի քանի անգամ փոփոխվեց, ինչն արվեց 2 ձողերի
միջոցով և իհարկե, յուրահատուկ հեշտությամբ: Դա այն օճառի շնորհիվ էր,
որը ես հրամայել էի լցնել խառնուրդի մեջ:
Օգյուստ Մոնֆերան |
Վերին հատվածի տեղադրումն ավելի հեշտ կատարվող աշխատանք էր՝ չնայած բարձրությանը
1832 թվականի հուլիսին սյան ձուլվածքը գրեթե, իսկ պատվանդանը արդեն պատրաստ էին: Ամենադժվար աշխատանքի՝ պատվանդանի վրա սյունը դնելու ժամանակն էր:
Գեներալ-լեյտենանտ Ա. Բետանկուրի տվյալներում կար բարձրացման մշակված, յուրահատուկ համակարգ՝ օգտագործված Սուրբ Իսահակի տաճարի կառուցման ժամանակ 1830 թվականին: Դրա մեջ էին մտնում 47 մետր բարձրությամբ ծառերի կառուցողական համակարգ, 60 ձողեր և այն օգտագործվում էր հետևյալ կերպ.
Բոլոր աշխատանքների ավարտից հետո նշանակվեց տոնական բարձրացման օրը: 1832 թվականի օգոստոսի 30-ին այդ արարողությանը նայելու էր եկել մարդկանց հոծ բազմություն. Նրանք զբաղեցնում էին ամբողջ հրապարակը և բացի այդ Գլխավոր շտաբի շենքի լուսամուտներն ու տանիքը նույնպես լցված էին մարդկանցով: Բարձրացմանը եկել էր թագավորն ու թագավորական ամբողջ ընտանիքը:
Սյունն ուղղահայաց դիրքով կանգնեցնելու համար օգտագործվեց 2000 զինվորի և 400 աշխատողների ուժը: Նրանք 1 ժամ և 45 րոպեում տեղադրեցին ձուլվածքը:
Քարե գունդը բարձրացվեց, հաջողակ կերպով կանգնեցվեց և դրվեց պատվանդանի վրա: Ժողովուրդն այդ ժամանակ բարձրաձայն գոռաց «Ուռա՜»: Թագավորը շատ բավարարված էր աշխատանքի հաջողակ ավարտով:
| Մոնֆերրան, դուք ինքներդ ձեզ անմահացրիք:(Montferrand, vous vous
êtes immortalisé!)
- Նիկոլայ 1-ինն ասում է Օգյուստ Մոնֆերրանին
աշխատանքների ավարտի կապակցությամբ
|
Սյան տեղադրումից հետո մնացել էր միայն խորաքանդակային թիթեղներ ու դեկորային մասնիկներ ամրացնել և փայլեցնել սյունը: Սյունը բրոնզե խոյաքանդակներով էր զարդարված և նրա վրա դրված էր բրոնզե գլանաձև պատվանդան՝ վերին կիսաշրջանաձև հատվածով:
Սյան կառուցմանը զուգահեռ 1830 թվականի սեպտեմբերին Մոնֆերանն աշխատում էր այն հուշարձանի վրա, որը ենթադրվում էր, որ կդրվի սյան վրա (Նիկոլայ 1-ինի ցանկության համաձայն): Նախնական տարբերակում սյան վրա պետք է դրվեր խաչ, որին շրջափակում էր օձը: Բացի այդ, նկարչության ակադեմիայի քանդակագործ Բ. Օրլովսկիի կողմից առաջարկվել էր հրեշտակներից պատրաստված հավաքածուների մի քանի տարբերակներ և առաքյալներ՝ խաչը ձեռքերին: Կար Ալեքսանդր Նևսկի կայսրի քանդակի տեղադրման տարբերակը:
Արդյունքում ընդունվեց խաչով հրեշտակի քանդակի տեղադրման տարբերակը՝ իրագործված քանդակագործ Բ. Օրլեվսկիի կողմից:
Հուշարձանի հղկումն ու հարդարումը տևեց 2 տարի:
Հուշարձանի բացումը տեղի ունեցավ 1834 թվականի օգոստոսի 30-ին և աշխատանքի ավարտը հայտարարվեց Պալատական հրապարակի մաքրումից հետո: Արարողությանը ներկա էին կայսրը, թագավորական ընտանիքը, դիվանագիտական ներկայացուցիչները, ռուսական հարյուր հազար-անոց բանակը և ռուսական զորքի ներկայացուցիչներ: Այն իրականացավ ընգծված ուղղափառ պատվիրակության ներկայությամբ և ուղեկցվեց աստվածամեծար հանդիսավոր արարողությամբ: Սյան առջև ծնկի իջան զորքերը և հենց ինքը՝ կայսրը:
Բաց երկնքի տակ իրականացած այդ երկրպագությունը զուգահեռներ առաջացրեց 1814 թվականի մարտի 29-ին Փարիզում տեղի ունեցած ուղղափառ Զատիկի հետ:
| Հնարավոր չէր նայել առանց խորը հոգեկան զգացմունքի կայսրի
նկատմամբ՝ ծնկի իջած ամբողջ զորքի առջևում: Նա աղոթում իր եղբոր
համար, և ամեն ինչ ասում էր ինքնիշխան եղբոր երկրային փառքի մասին՝ և՛
հուշարձանը, որը կրում նրա անունը, և՛ ծնկի իջած ռուսական բանակը, և՛
ժողովուրդը, որի մեջ նա ապրում էր: Նա բարեգործ էր և հասանելի
բոլորին: Ինչքան զարմանալի էր այդ պահին աշխարհիկ ազնվությունը՝
ծաղկուն, բայց և անցողիկ, մահվան վեհությամբ, մռայլ, բայց անփոփոխ:
Այս պերճախոսության հիմքում հենց նա է՝ հրեշտակը, ով, չհաշված այն
ամենն, ինչ շրջապատում է նրան, կանգնած է երկրի և երկնքի միջև,
պատկանում էր միայն իր մոնումենտալ գրանիտին՝ խորհրդանշող այն, ինչ
արդեն չկա, իսկ նրա պայծառ խաչն այն բանի խորհրդանիշն է, ինչն անմահ
է, հարատև:
-Վ. Ժուկովսկիի հեռագիրը «Ալեքսանդր կայսրին», որը բացահայտում է հուշարձանի նշանակությունը |
Այնուհետև հրապարակում անցկացվեց զինվորական շքերթ: Դրան մասնակցում էին 1812 թվականին Մեծ Հայրենական պատերազմին մասնակցած խմբերը: Ամբողջ շքերթին մասնակցում էին մոտ հարյուր հազար մարդ:
| Ոչ մեկը չէր կարող նկարագրել այն րոպեի մեծությունը, երբ 3
կրակոցների տակ, կարծես հողից ծնվեցին և հարվածային գործիքների
ամպրոպով բոլոր փողոցներից Փարիզյան մարշի ներքո քայլեցին ռուսական
զորքի սյուները: 2 ժամ շարունակվեց այս ամենը: Երեկոյան լուսավորված
քաղաքում դեռ երկար շրջում էին մարդկանց աղմկոտ խմբեր: Վերջապես
փողովները դատարկվեցին, ամայի հրապարակում մնաց մեծ հսկան:
- Բանաստեղծ Վ. Ժուկովսկիի հիշատակարանից |
Այս իրադարձության առիթով արտադրվեցին հիշատակային ռուբլի՝ 15000 շրջանառությամբ:
Ալեքսանդրի սյունը հիշեցնում է անտիկ ժամանակաշրջանի հաղթական կառույցները, հուշարձանն ունի չափերի զարմանալի համաչախություն, լակոնիկ ձև և ուրվագծի գեղեցկություն:
Հուշարձանի թիթեղի վրայի գրվածքը՝
| Ալեքսանդր 1-ին-ին՝ շնորհակալ Ռուսաստանից |
Սա աշխարհի ամենաբարձր հուշարձանն է՝ պատրաստված ամբողջական գրանտից և բարձրությամբ երրորդն է Մեծ բանակի սյունից (Բուլոն-սյուր-Մեր-ում) և Տրաֆալգարյան հրապարակից (Լոնդոնում) հետո: Այն ավելի բարձր է աշխարհի նմանատիպ հուշարձաններից՝ Վանդոմսկյան սյունից, Տրայանի սյունից, Պոմպեի սյունից:
Սյունը կանգնած է գրանիտի վրա առանց որևէ հարմարանքների, միայն իր սեփական ծանրությամբ:
Սյան պատվանդանը՝ չորս կողմից զարդարված բրոնզե բարելյեֆներով, պատրաստվել է Չարլզ Բերդի գործարանում՝ 1833-1834 թվականներին: Պատվանդանը զարդարելու վրա աշխատել է հեղինակային մեծ կազմ՝ ուրվագծային պատկերները նախագծում էր Մոնֆերրանը, այնուհետև նկարիչներ Ջ. Բատիստան, Վ. Սոլեվյևը, Ֆ. Բրյուլլոն, Մարկովը քանդակներն էին գծագրում իրենց ջանքերով:
Քանդակագործներ Պ. Ցվինցովը և Ի. Լեպպեն ձուլման համար քանդաներ էին քանդակում: Երկգլխանի արծիվների մոդելները պատրաստեց քանդակագործ Ի. Լեպպեն, իսկ ծաղկեպսակներն ու մյուս զարդարանքները՝ գծագրող-մոդելավորով Ե. Բալինը:
Սյան պատվանդանի քանդակները այլաբանորեն ներկայացնում են Ռուսաստանի զինված ուժերի հաղթանակը և խորհրդանշում են ռուսական բանակի քաջութունը: Քանդակների մեջ մտնում են հին ռուսական զինվորական զգեստները, սաղավարտներն ու վահանները՝ պահվող Մոսկվայի Զինական պալատում:
Հին ռուսական այս պատկերները հայտնվեցին ֆրանսիացի Մոնֆերրանի աշխատանքներում այդ ժամանակ Նկարիչների ակադեմիայի նախագահի՝ ռուսական հնությունների սիրահար Ա. Օլենինի ջանքերով:
Բացի զենք ու զրահից, պատվանդանի հյուսիսային հատվածում պատկերված են այլաբանական պատկերներ՝ թևավոր աղջիկները բռնում են ուղղանկյուն տախտակ, որի վրա գրված է «Ալեքսանդր առաջինին՝ շնորհակալ Ռուսաստանից»: Տախտակի տակ պատկերված են զինական պալատի իրերի ճշգրիտ կրկնօրինակները:
Զենքրի կողքին սիմետրիկ դասավորված պատկերները (ձախից՝ գեղեցիկ, երիտասարդ կին, որը հենվել է աղբյուրի վրա, իսկ աջից՝ ծերուկ-ջրհոս) խորհրդանշում են Վիսլա և Նեման գետերը, որոնք նպաստել էին ռուսական բանակին Նապոլեոնի հետապնդման ժամանակ:
Ուրիշ քանդակների վրա պատկերված են Հաղթանակն ու Փառքը՝ պատմական պատերազմերի արտացոլանքները: Բացի այդ, պատվանդանի վրա գրված են հաղթանակ և խաղաղություն, անաչառություն և բարեսրտություն իմաստություն և առատություն արտահայտությունները:
Պատվանդանի վերին եզրերում զետեղված են երկգլխանի արծիվների պատկերները, որոնցում նրանք պահում են կաղնու ծաղկեպսակներ: Սյան դիմային հատվածից, ծաղկեպսակների տակ, շրջանակի մեջ պատկերված է ամենատես աչքը և գրված է 1812 թվական:
Բոլոր քանդակներում պատկերները դասական ոճում են, որոնք
| չեն պատկանում ժամանակակից Եվրոպային և չեն կարող վիրավորել ոչ մի
ինքնասեր ժողովրդի:
- Օգյուստ Մոնֆերրան
|
Քարե սյունն իրենից ներկայացնում է նուրբ տարր՝ վարդագույն գրանիտից: Սյան հիմքը գլանաձև է: Սյան վերևի մասում կան խոյաձև, բրոնզե գլխատառեր: Նրա վերևի հատվածում ուղղանկյուն աբակ է՝ ոսկե երեսպատմամբ: Դրա վրա դրված է գլանաձև պատվանդան՝ վերևում շրջանային հատվածով, որի մեջ լցված է զանգված՝ պարունակող գրանիտ, աղյուս և ևս երկու տարր:
Հուշարձանը արտահայտում է հրեշտակի պատկեր, որը Բորիս Օրլովսկիի աշխատանքն է: Հրեշտակն իր ձախ ձեռքում պահում է քառածայր լատինական խաչ, իսկ աջը՝ մեկնում է դեպի վեր: Հրեշտակի գլուխը կախածը, հայացքը՝ դեպի ներքև:
Օգյուստ Մոնֆերրանի սկզբնական նախագծով՝ սյան վերևում քանդակը հենված պետք է լիներ երկաթե ձողի վրա, որը հետագայում հեռացվեց և 2002-2003 թվականների վերականգնողական աշխատանքների ժամանակ պարզվեց, որ հրեշտակը պահվում էր իր սեփական տարողությամբ:
Չնայած նրան, որ սյունը ավելի բարձր է Վանդոմսկի սյունից, հրեշտակի քանդակը բարձրույամբ գերազանցում է Վանդոմսկի սյան վրա տեղադրված Նապոլեոն առաջինի քանդակին: Բացի այդ, հրեշտակը ոտնահարում է օձին, որը խորհրդանշում է խաղաղությունը, որը Եվրոպա բերեց Ռուսաստանը՝ հաղթելով Նապոլեոնի զորքին:
Քանդակագործը նմանություն է ստեղծել հրեշտակի և Ալեքսանդր առաջինի դեմքերի մեջ: Այլ տեսակետով՝ հրեշտակը Եղիսաբեթ Կուլմանի քանդակագործական դիմանկարն է:
Հրեշտակի թեթև քանդակը, նրա հագուստը, ճշգրիտ ուղղահայաց խաչը, շարունակելով հուշարձանի ուղղահայացությունը, ընդգծում է սյան մեջ ամփոփված խիզախությունը:
Ալեքսանդրի սյունը պատված էր բրոնզե պարսպով՝ մոտ 1,5 մետր բարձրությամբ: Այն իրագործվել է Օգյուստ Մոնֆերրանի նախաձեռնությամբ: Պարիսպը զարդարում էին 136 երկգլխանի արծիվներ և 12 ռազմական գնդացիրներ, որոնց շրջապատում էին երեքգլխանի արծիվները:
Հեղինակի նախագծով՝ պարսպի դարպասին կախվեցին փականներ:
Բացի այդ, նախագիծը ներառում էր բրոնզե լապտերներով սյուների տեղադրումը, որոնք կինեին գազային լուսավորմամբ:
Պարիսպն իր յուրահատուկ տեսքով դրվեց 1834 թվականին, բոլոր առարկաները վերջնականապես դրվեցին 1836-1837 թվականներին: Պարսպի հյուսիս-արևելյան հատվածում տեղադրված էր պահակային տաղավար, որտեղի պահակային խումբը գիշեր-ցերեկ հսկում էր հուշարձանի տարածքը և հետևում կարգուկանոնին:
<poem>Ալեքսանդր Նևսկին քաղաքի երկնային պահակն է, այդ իսկ պատճառով Ալեքսանդրի սյան վրա դրված հրեշտակը միշտ համարվել է պահապան:</poem>
Մարդկանց այդ վախերից ազատելու համար Մոնֆերանն ամեն առավոտ քայլում էր իր շնիկի հետ հենց սյան կողքով: Նա անում էր դա գրեթե մինչև մահը:
20-րդ դարում կատարվել են ինժեներատեխնիկական վերականգնողական աշխատանքներ: Կատարվել է սյան շրջակայքի վերանորոգում, որի վրա ծախսվել է 22,5 միլիոն ռուբլի:
Ըստ արվեստաբանների՝ Մոնֆերրանի ստեղծագործությունը լիքն է համամասնությունների ճշտությամբ, գծերի և ուրվանկարի գեղեցկությամբ: Դա ոգեշնչում է արվեստի ներկայացուցիչներին:
Որպես խորհրդանիշ՝ այն բազմիցս պատկերվել է նկարիչների կողմից:
Արդի օրինակ է համարվում «Սեր» անունով երգի տեսահոլովակը: Այս տեսահոլովակում օգտագործվում է նաև սյան կրկնօրինակը և տիեզերանավի ուրվագիծը:
Ինչպես նաև սյունը պատկերված է պետերբուրգյան «Refawn» խմբի «Lemur of the Nine» ալբոմի շապիկին:
Բացի այս, ժամանակակիցները Պուշկինին գրել են երկտողներ.
И моторов колесницы, - В чёрном омуте столицы Столпник-ангел вознесён.
Օսիպ Մանդելշտամ</poem>
