Ալկալա դարպասներ (իսպ.՝ La Puerta de Alcalá), հուշարձան Մադրիդի Անկախության հրապարակում: Ոճը անցումային է՝ բարոկկոյից անցնում է կլասիցիզմ: Դարպասները տեղակայված են քաղաքի կենտրոնում Բուեն Ռետիրո այգու գլխավոր մուտքից ոչ հեռու, հրապարակը կիսում է Մադրիդի ամենաերկար փողոցը՝ Ալկալան, որը այնուամենայնիվ հատվում է դարպասների հետ: Այստեղից են սկիզբ առնում Ալֆոնսո 12-րդ փողոցը, Սերանո փողոցը և Օլոզագա փողոցը: Ինչպես փողոցը, դարպասների անունն էլ է ծագում Մադրիդից դեպի Ալկալա դե Էնարես քաղաք տանող հին ճանապարհի անունից: Մադրիդը դեռևս 18-րդ դարի վերջին նման էր ամրոցի՝ շրջապատված ամրոցի պարսպաշարերով: Մոտ 1774 թվականին Կարլ 3-րդ արքան հանձնարարեց ճարտարապետ Սաբատինիին հին նեղ դարպասների փոխարեն կառուցել մեծամասշտաբ դարպասներ, որոնց միջով պետք է անցներ լայն ճանապարհ դեպի Ալկալա դե Էնարես քաղաք: 1778 թվականին դարպասները բացվեցին:
Մինչ ներկայիս դարպասները գոյություն ունեին ավելի հին դարպասներ նույն անվանումով: Նրանք կառուցված էին աղյուսից և տեղակայված էին ավելի ետ քան այժմյանը, Ալֆոնսո 11-րդ փողոցի տեղում: Դարպասները կառուցվել են 1598 թվականին Ֆիլիպ 3-րդի արքայի կնոջ Մարգարիտ Ավստրիացու Վալենսիայից Մադրիդ տեղափոխվելու առիթով : Այդ ժամանակ դարպասները կազմված էին կենտրոնական կամարից և երկու ոչ մեծ կողային կառույցներից: Կենտրոնական կամարի վրա վեր էր խոյանում Աստվածամոր քարե արձանը, կողային կամարների վրա՝ Սուրբ Նոլասկոյի և Մարիաննա դե Խեսուսի արձանները: Դարպասները քանդվել են 1770 թվականին, այդ ժամանակ Ալկալա փողոցը ընդարձակվեց տարածքի հաշվին Ռետիրո այգու տարածքը, իսկ այն ժամանակ պատկանում էր համանուն ամրոցին: Այս դարպասները որպես մուտք են օգտագործվել Արագոնի և Կատալոնիայի կողմից, եղել են Մադրիդը շրջապատող քաղաքային պատի հինգ գլխավոր դարպասներից (Տոլոդո, Սեգովիա, Բիլբաո և Ատոչա) մեկը:
1769 թվականի դեկտեմբերի 9-ին Կարլ 3-րդը Մադրիդ իր փառավոր մուտքից հետո որոշեց քանդել հին դարպասները և կառուցել նորը՝ իր՝ քաղաքի մոդեռնիզացման ծրագրի համաձայն: Ալկալա դարպասները պետք է դառնային քաղաքի գլխավոր դարպասները և Կարլ 3-րդ դարաշրջանի ամենահայտնի հուշարձաններից մեկը: Ժամանակի հայտնի շատ ճարտարապետներ ներկայացրեցին դարպասների իրենց նախագծերը, նրանց մեջ էին Վենտուրա Ռոդրիգեսը (ներկայացրեց 5 նախագծի), Խոսե դե Էրմոսիան՝ հաղոթղը, ում գաղափարը կյանքի կոչեց Սաբատինիին: Նախնական նախագիծը ներկայացնում էր հուշարձանի երկու տարբերակ. մեկը որմնասյուներով, մյուսը սյուներով: Արդյունքում երկու գաղափարներն էլ օգտագործվեցին, ինչով էլ բացատրվում է ճակատների տարբերությունը: 1778 թվականին դարպասները բացվեցին, որոնք ոչ թե հուշարձան էին, այլ ծառայում էին որպես քաղաքի դարպասներ, քանի որ մինչև 1869 թվականը նրա երկու կողմերում կային պարիսպներ:
Դարպասները կառուցվել են գրանիտից, ունեն հինգ թռիչքներ. երեք կիսակլոր կամարներով, որոնց փականաքարերը զարդարված են առյուծի գլխով քանդակներով և ուղղանկյան կամարներով թռիչքները զարդարված են առատության եղջյուրի քանդակներով: Բաց են ամեն օր, իսկ գիշերը փակվում էին ճաղավանդակներով: Արևելյան ճակատը ներկայացնում է ինը գրանիտե սյուն: Քաղաքի կենտրոնին նայող ճակատը այլ տեսք ունի. վեց արտաքին հենարանները կատարված են որմնասյուների տեսքով, և միայն կենտրոնական կամարի մոտի երկու զույգ ներքին կոթողները մնում են սյան տեսքով: Կենտրոնական կամարի տակ երկու կողմից փորագրված է լատինատառ արձանագրություն «Rege Carolo III. Anno MDCCLXXVIII» («Ստեղծվել է Կարլ 3-րդի կողմից, 1778 թվական»): Արտաքին ճակատի գրառման տակ տեղադրված է վահանով կոմպոզիցիա, որն իրենց ձեռքին են պահում Ֆաման և Գենին: Կողային կամարներին պատկերված են բարեգործներ Իմաստությունը, Արդարությունը, Չափավորությունը, և Արիությունը: Բոլոր դեկորատիվ ֆիգուրները կերտվել են Կոլմենար դե Օրեխայից բերված կրաքարից: Ֆրանչեսկո Գուտերիես Արիբասի կողմից ստեղծված զարդարանքները ավելի շատ բարոկկո ոճի են և մի քիչ հակասում են դարպասների կլասիցիստական տեսքին:
Արևմտյան ճակատ
Արևելյան ճակատ