Քրիստոսին նվիրված քանդակը կանգնեցվել է 1904 թվականի մարտի 13-ին Անդերում` Բերմեխո լեռնանցքում, Արգենտինայի և Չիլիի սահմանագծին: Քանդակի բացումը նշանավորել է երկու երկրների սահմանային վեճի խաղաղ կարգավորումը:
20-րդ դարի սկզբին Հռոմի պապ Լեո 13-րդը խաղաղության խնդրանքով կոնդակ հղեց ի նշան Հիսուս Փրկչին հավատարմության և համաձայնության: Հաշվի առնելով այս խնդրանքը և մտահոգվելով Արգենտինայի և Չիլիի միջև սահմանային հակասություններ ունենալու համար պատերազմական կոնֆիլիկտից` շրջանի եպիսկոպոս Կույո Մարսելինո դել Կարմեն Բենավենտեն հասարակայնորեն խոստացավ կանգնեցնել Քրիստոսի արձանը, որը կհիշեցնի խաղաղություն պահպանելու պատվիրանը: 7 մետր բարձրությամբ արձանը քանդակել է Մատեո Ալոնսոն (ծնվ. 1878 թվական, Բուենոս Այրես), և քանդակը որոշ ժամանակ պահպանվում էր Բուենոս Այրեսի Լակորդեր (իսպ.՝ Lacordaire) դպրոցում:
Այս դպրոց եկան Քրիստոնյա մայրերի ասոցիացիայի անդամները, որի նախագահը Անխելա դե Օլիվեյրա Սեսար դե Կոստան էր: Նա գտնում էր, որ ճիշտ կլիներ արձանը տեղադրել Անդերում, երկու երկրները բաժանող սահմանին, այն դեպքում, երբ նրանք կկնքեն խաղաղության համաձայնագիր: Այդ ձևով արձանը կդառնար երկու ազգերի խորհրդանիշ: Անխելան մտահոգվում էր կոնֆլիկտի զարգացման համար , նաև այն պատճառով, որ իր եղբայրը գեներալ էր և այդ ժամանակ գտնվում էր Անդերում` պատրաստվելով պատերազմի: Նա կարողացավ գրավել երկու երկրների հետաքրքրությունը նախագծի նկատմամբ:
1902 թվականի մայիսին Արգենտինան և Չիլին խաղաղության համաձայնագիր կնքեցին, որը հայտնի դարձավ որպես մայիսյան պայմանագիր (իսպ.՝ Pactos de Mayo): Անխելան մոբիլիզացրեց ուժերը ստորագրությունների հավաքման համար և եպիսկոպոս Բենավենտեի հետ միասին խնդրեց քանդակը բերել Մենդոսա շրջան, որպեսզի տեղադրի այն երկու երկրների սահմանագծին գտնվող այն արահետի վրա, որով 1817 թվականին գեներալ Խոսե Սան Մարտինը տանում էր ազատագրական բանակը:
1904 թվականին արձանի բրոնզե մասերը բարձեցին գնացքին և 1200 կմ բերեցին մինչև արգենտինական Լաս Կուեվաս ավան, այնուհետև ջորիների օգնությամբ այն բարձրացրին ծովի մակարդակից 3854 մետր բարձրության վրա գտնվող սարի գագաթը: 1904 թվականի փետրվարի 15-ին ինժեներ Կոնտիի ղեկավարությամբ ավարտվեց գրանիտե պատվանդանի կառուցումը: Շինարարությանը մասնակցում էին մոտ 100 բանվոր: Քանդակագործ Մատեո Ալոնսոն ղեկավարում էր քանդակի մասերի միացման աշխատանքը: Քրիստոսի քանդակը տեղադրվեց այնպես, որ այն նայի սահմանի ուղղությամբ: Քրիստոսի ձախ ձեռքում խաչն է, իսկ աջով այն կարծես օրհնություն է տալիս: Քանդակի բարձրությունը հասնում է 7 մետրի: 4 տոննա զանգվածով գրանիտե պատվանդանը ունի 6 մետր բարձրություն:
1904 թվականի մարտի 13-ին Չիլիի և Արգենտինայի երեք հազար բնակիչներ մասնակցեցին արձանի բացման արարողությանը` չնայած այն գտնվում էր անմարդաբնակ վայրում: Ներկա էին նաև երկու երկրների բանակները, որոնք մինչև այդ պատրաստվում էին կռվել միմյանց դեմ: Նրանք միասին հնչեցրին տոնական համազարկը: Երկու երկրների նախագահները ներկա չէին արարողությանը և ուղարկել էին արտաքին գործերի նախարարներին` Ռայմունդո Սիլվա Կրուսան Չիլիից և Խոսե Անտոնիո Թերրին Արգենտինայից: Բացմանը ներկա էին նաև արքեպիսկոպոսներ և եպիսկոպոսներ:
Բացմանը տեղադրվեցին նաև մի քանի հուշաքարեր. նրանցից մեկը նվիրել էր Արգենտինան: Հուշատախտակը իրենից բաց գիրք է ներկայացնում, որի յուրաքանչյուր էջին պատկերված է Արգենտինան և Չիլին խորհրդանշող կին: Նրա վրա լատիներն գրված էր «Ipse est pax nostra qui fecit utraque unum» («որովհետև նա է մեր խաղաղությունը, նա, որ երկուսը մեկ դարձրեց, քանդեց իր մարմնի մեջ միջնորմը` թշնամությունը» Թուղթ առ Եփեսացիս 2:14, Վուլգաթա):
Մի քանի տարի անց վատ եղանակային պայմաններից Քրիստոսի խաչը կոտրվում է: Այն վերակագնվել է 1916 թվականին:
Բացվել են մի քանի հուշատախտակներ: Նրանցից մեկի վրա գրված է բացման արարողության ժամաակ եպիսկոպոս Ռամոնի արտասանված խոսքերը. «Ավելի շուտ կկործանվեն այս լեռները, քան թե Արգենտինան ու Չիլին կխախտեն խաղաղությունը, որը հաստատել են Քրիստոսի ոտքերի մոտ»:
1993 թվականին կլիմայի և սեյսմիկ ակտիվության պատճառով հուշարձանի ամրությունը խախտվում է: Կառավարությունը միջոցներ ձեռնարկեց արձանի ամրության և կից շինությունների համար:
2004 թվականի մարտի 13-ին Արգենտինայի նախագահ Նեստոր Կիրշները և նրա չիլիացի կոլեգա Ռիկարդո Լագոսը հանդիպեցին արձանի մոտ, որպեսզի նշեն քանդակի բացման 100-ամյակը:
Անխելա դե Օլիվեյրա Սեսար դե Կոստան հուշարձանի բացումից հետո Հյուսիսային Ամերիկայում ստեղծեց Խաղաղության ասցիացիան: Նա գրել է նաև «Անդյան Քրիստոս» (իսպ.՝ El Cristo de los Andes) գիրքը, դարձել Խաղաղության Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր, իսկ երբ սկսվեց Առաջին համաշխարհային պատերազմը, ստորագրություններ էր հավաքում, որպեսզի խնդրեր ԱՄՆ-ի նախագահին դադարեցնել կրակը: Մահացել է 83 տարեկան հասակում, Բուենոս Այրեսում: Նրա գերեզմանը գտնվում է Օլիվոս թաղամասի գերեզմանոցում: