Ատրուշան (կամ կրակատուն, մեհյան, պարս. «ատաշկադէ», թարգ.՝ «կրակի տուն»), զրադաշտական կրոնում սրբազան կրակի պահպանման վայրերը։ Զրադաշտական հոգևորականության, մոգերի ծիսակարգի հիմնական նպատակներից մեկն է եղել անմար պահել հիմնական մեհյանների սրբազան կրակը։ Որոշ տեղերում այն վառվել է հարյուրամյակներ ու ավելի քան մեկ հազարամյակ։
Սրբազան կրակներ
Զրադաշտականությունում սրբազան կրակները բաժանվել են երեք տարբեր
աստիճանների։
-
Շահ աթաշ Վահարամ/Բեհրամ - «Հաղթական արքա կրակ» -
բարձրագույն աստիճանի սրբազական կրակ, որոնք պահպանվում ու տեղից տեղ
էին տեղափոխվում միայն արքայական ընտանիքիների համար ու ցանկությամբ։
Նվիրվում էին հիմնական մեծ հաղթանակներին ու հաջողություններին։
-
Աթաշ Ադուրան' - (Ադարան) - «Կրակների կրակ» - Այրվում էր
հիմնականում բնակավայրերի մեհյաններում։ Նախատեսված էր զրադաշտական
ամեն տեսակի տոների ու ծիսակատարությունների իրականացման համար։
-
Աթաշ Դադգահ - «Օրենքով սահմանված կրակ» - Կրակ նախատեսված
փոքր համայնքների ու առանձին ընտանիքների ներքին խնամքի համար։
Այժմ զրադաշտական բարձրագույն սրբազան կրակները՝ Աթաշ Վահարամները
վառվում էին միայն աշխարհի ինը գործող մեհյաններում։
- Իրանշահ Iranshah Atash Behram Ուդվադա,
Հնդկաստան. գործում է 1742.
- Դեսահի Desai Atash Behram Նավսարի,
Հնդկաստան. գործում է 1765.
- Դադիսեթ Atash Behram Մումբայ,
Հնդկաստան. գործում է 1783.
- Վաքիլ Atash Behram Սուրաթ,
Հնդկաստան. գործում է 1823.
- Մոդի Modi Atash Behram Սուրաթ,
Հնդկաստան. գործում է 1823.
- Վադիա Atash Behram Մումբայ,
Հնդկաստան. գործում է 1830.
- Բանաջի Atash Behram Մումբայ,
Հնդկաստան. գործում է 1845.
- Անժուման Atash Behram Մումբայ,
Հնդկաստան. գործում է 1897.
- Յազդ Yezd Atash Behram Յազդ, Իրան.
գործում է 1932.