Բերլի հաուս (Burghley House)՝ Անգլիայի ամենավիթխարի աթոռանիստը, որը պահպանվել է Եղիսաբեթ 1-ին թագուհու ժամանակաշրջանից և արտացոլում է այդ դարաշրջանի ճարտարապետական ճաշակը: Տեղակայված է Լինկոլնշիրի և Քեմբրիջշիրի սահմանին, Ստամֆորդի ծայրամասում, Պիտերբորդոյից հյուսիս-արևելք:
Բերլի հաուսը կառուցվել է 1555-1587-ական թվականներին, բարոն Բերլիի համար, որի տիտղոսը կրում էր թագուհու առաջին նախարարը՝ Ուիլյամ Սեսիլը (1520-1598-ական թվականներ): Մինչև օրս այդ տարածքը պատկանում է նրա ժառանգներին, ովքեր ի սկզբանե կրում էին կոմսի տիտղոս, այնուհետև մարքիզ Էքսետերների տիտղոս:
Ճարտարապետական առումով պալատը սահմաններ է նշում ուշ գոթական և ռենեսանսի միջև: Այն շատ ընդհանրություններ ունի ֆրանսիական վերածննդի հուշարձանների հետ, հատկապես Շամբոր դղյակի, որն էլ ամենայն հավանականությամբ հանդիսացել է պալատի նախատիպը: Բերլի հաուսի ինտերիերը ձևավորվել է Ռիչմոնդյան պալատի օրինակով, որը ներկայումս գոյություն չունի:
18-րդ դարում Լանսելոտ Բրաունը այգի է տնկել Բերլի հաուսի շուրջը: Էքսետերի 6-րդ մարկիզ Դևիդ Սեսիլը, լինելով ձիերի եռամարտի Օլիմպիական խաղերի չեմպիոն, 1961 թվականին սկիզբ է դրել այստեղ այդ սպորտաձևի մրցումների անցկացմանը, որը համարվում է աշխարհի ամենահեղինակավոր սպորտաձևերից մեկը:
Բերլի հաուսը և նրա ինտերիերը կարելի է տեսնել «Դա Վինչիի ծածկագիրը» (2006), «Հպարտություն և նախապաշարմունք» (2006), «Ոսկեդար» (2007): Ութ մասնավոր կալվածքների հետ այն ընդգրկված է «Անգլիայի տուն-գանձարանների» ցանկում:
