Պենիաֆլորի ամրոց (Խաեն), (իսպ.՝ Peñafiel, թարգմանաբար նշանակում է հավատարիմ ժայռ), ամրոց Իսպանիայի Վալյադոլիդ գավառի Պենիաֆլոր ավանում, Կաստիլիա-Լեոն ինքնավար մարզում: Ամրոցն ունի 28 աշտարակ: Ներկայիս տեսքը ստացել է 16-րդ դարում, սակայն շինարարությունը սկսվել էր դեռ 11-րդ դարում:
1917 թվականի հունիսի 1-ի հրամանով Իսպանիայի մշակույթի նախարարության կողմից Պենիաֆլորի ամրոցն ընդգրկվել է Իսպանիայի պատմական արժեք ունեցող հուշարձանների ցանկի մեջ՝ RI-51-0000148 գրանցման համարի տակ:
Առաջին ամրացման աշխատանքները կատարվել են Լեոն Ռամիրոյի օրոք: Պատմական աղբյուրներում ամրոցի վերաբերյալ առաջին հիշատակությունները թվագրվում են 943 թվականով:
983 թվականին ամրոցը գրավել էր վեզիր Ալմանզոր Կորդոբացին: Սակայն 1008 թվականին այն ետ է գրավել Սանչո Գարսիան, որին օգնում էր կոմս Կաստիլիան: Համաձայն լեգենդի` երբ կոմսը վերջապես մտնում է ամրոց, իր նիզակը մխրճում է այն ժայռի մեջ, որի վրա կառուցված է ամրոցը և ասում Desde hoy en adelante esta será la peña más fiel de Castilla (այսօրվանից և հավետ այն հավատարիմ կլինի Կաստիլային), իսկ ժայռը անվանեցին Բազեի ժայռ: Այդպես ժայռը և ամրոցը ստացան իրենց անվանումները:
1112 թվականին Արագոնի արքա Ալֆոնսո I-ը պաշարված է եղել ամրոցում իր կնոջ՝ Ուրրակա Կաստիլիայի զորքերի կողմից, իսկ հետագայում Ալֆոնսո IV-ի կողմից: Ամրոցի մեկ այլ հայտնի տերերից է եղել միջնադարյան բանաստեղծ Խուան Մանուելը:
Խուան 2-րդ Արագոնացին (իսպ.՝ Juan II de Aragón) իր պատանեկությունն է անցկացրել ամրոցում, որտեղ և ծնվել է իր առաջնեկ Կառլոսը: Երբ Կարլոսը ապստամբություն բարձրացրեց թագի համար, ամրոցը գրավվեց և քանդվեց արքայական զորքի կողմից՝ 1451 թվականին:
1456 թվականի լքված ամրոցը Պեդրո Խիրոն արքայից խնդրում է նրա սիրելի Խուանա Պաչեկո փոքր եղբայրը: Նա սկսեց զբաղվել ամրոցի վերականգնման և վերակառուցման հարցերով, որպես քաղաքից դուրս գտնովող իր սեփականություն և նստավայր:
