Վենսենյան ամրոց (ֆր.՝ Château de Vincennes), ամրոց Փարիզի հարավ-արևելյան արվարձանում։ Կառուցվել է Ֆրանսիայի թագավորների համար 14-17-րդ դարերում, Վենսենյան անտառում, 12-րդ դարի որսորդական կալվածքում: Հետագայում ամրոցի շրջակայքում ձևավորվել է Վենսեն քաղաքը:
1150-ական թվականներին ամրոցի տեղում կառուցվել է որսորդական տնակ Լուի VII Երիտասարդի համար: 13-րդ դարում կալվածքն ընդլայնվել է Ֆիլիպ II Օգոստոսի, ապա Լուի IX Սուրբ արքայի կողմից։ Վերջինս իր համար ճակատագրական Խաչակրաց յոթերորդ արշավանքին Թունիս է մեկնել Վենսենյան ամրոցից։
13-րդ դարի երկրորդ կեսին Վենսենյան ամրոցում ամուսնացել են Ֆիլիպ III-ն ու Ֆիլիպ IV-ը, և մահացել են Լյուդովիկոս X, Ֆիլիպ V և Կառլ IV ֆրանսիացի արքաները:
14-րդ դարում, Ֆիլիպ VI-ի օրոք, ամրոցը զգալիորեն ընդլայնվել է։ Կառուցվել է 52 մետր երկարությամբ դոնժոն, որում տեղակայվել են արքայական ննջարաններն ու գրադարանը: Մոտավորապես 1410 թվականին, Շառլ Խելագարի օրոք, ավարտվել է ներքին պարսպի կառուցումը:
16-րդ դարում ֆրանսիական Հուգենոտյան պատերազմների ժամանակ ամրոցը դարձավ բանտ, այդ թվում նաև ապագա արքա Հենրի IV-ի համար:
17-րդ դարում ճարտարապետ Լուի Լևոն Լյուդովիկոս XIV արքայի պատվերով կառուցեց երկու տաղավար։ Մեկը նախատեսված էր թագուհու համար, մյուսը՝ Ջուլիո Մազարինիի համար: Սակայն այն բանից հետո, երբ արքայի ուշադրությունը գրավեց մի այլ նախագիծ՝ Վերսալի պալատը, նոր պալատների կառուցողական աշխատանքները հետաձգվեցին: Շինարարները 1860 թվականին կրկին այցելեցին Վենսեն՝ Էժեն Էմանուել Վիոլե լը Դյուկի ղեկավարությամբ:
18-րդ դարում թագավորները ընդմիշտ հեռացան ամրոցից: Այստեղ տեղադրվեց վենսենյան ճենապակու արտադրամասը և կրկին՝ բանտը: Վենսենի բանտում իրենց օրերն են անցկացրել դե Բոֆոր կոմսը, Նիկոլա Ֆուկեն, Ջոն Վանբրուն, Մարկիզ դը Սադը, Դենի Դիդրոն և Օնորե Միրաբոն:
1804 թվականին ամրոցում, Նապոլեոն Բոնապարտի հրամանով, գնդակահարել են Էգիենյան կոմսին։
20-րդ դարում ամրոցում ֆրանսիացիների կողմից մահապատժի է ենթարկվել Մատա Հարին՝ 1917 թվականին, իսկ գերմանացիների կողմից` 30 խաղաղ գերիներ 1944 թվականին: