Քյոլնի տաճար (գերմ.՝ Kölner Dom), դասական գոթական ոճով կառուցված կաթոլիկ տաճար գերմանական Քյոլն քաղաքում: Աշխարհի ամենաբարձր եկեղեցիների շարքում զբաղեցնում է երրորդ հորիզոնականը: Այն Համաշխարհային ժառանգության օբյեկտ է հանդիսանում:
Քյոլնի տաճարի կառուցումը ընդգրկել է երկու փուլ՝ 1248-1437 թվականները և 1842-1880-ական թվականները: Կառուցումից հետո տաճարը ունեցավ 157 մետր բարձրություն և չորս տարի շարունակ եղել է աշխարհի ամենաբարձր շինությունը:
Գերմանիայի ամենաայցելվող տաճարներից մեկն է համարվում: Ամեն օր, միջինացված տվյալներով, այցելում են շուրջ 20000 այցելուներ:
Տաճարի ներկայիս տարածքը, ամենայն հավանականությամբ, դեռևս հռոմեական տիրապետության ժամանակ, հանդիսացել է Քյոլնում բնակվող քրիստոնյաների հոգևոր-կրոնական կենտրոնը: Քաղաքի հյուսիսային մասում, հարյուրամյակների ընթացքում, կառուցվել են մի քանի եկեղեցիներ, որոնցից յուրաքանչյուրը նախորդին գերազանցում էր իր չափսերով: Այդ եկեղեցիները գտնվում էին Քյոլնի վանքերի ու մենաստանների օղակում, որը և հանդիսանում էր «սուրբ Քյոլնը»:
Այդ եկեղեցիների մնացորդներն այսօր կարելի է տեսնել Քյոլնի տաճարի ստորին հատվածում, որտեղ կատարվել են հնագիտական ուսումնասիրություններ: Այդ տարածքն ընդգրկում է ավելի քան 4000 քառակուսի կիլոմետր: Ամենահներից շատ քիչ բան է պահպանվել: Հայտնաբերվել են միայն հատակի և պատի որոշ հատվածներ: Գրեթե 500-ական թվականներին կառուցված պարզունակ ավազանի տակ եղել է ութանկյուն մկրտարան, որի վրա կար բալդախին՝ վարագույր՝ գահի վրա: 540 թվականին այստեղ հուղարկավորվել են կին և ութամյա մի տղա: Գերեզմանից հայտնաբերված թանկարժեք իրերը վկայում են, որ մահացածները Մերովինգներ դինաստիայի Տեոդեբերտ I արքայի ընտանիքի անդամներն են:
Արդեն մի քանի տարի անց, նույն վայրում սկսվում է նոր, ավելի մեծ եկեղեցու շինարարությունը: Այդ եկեղեցու սուրբ սեղանի դիմաց դրված էր քարից պատրաստած գահը՝ 5,70 մետր տրամագծով: Միջերկրածովյան ավազանի եկեղեցիներում այդպիսի կառույցները օգտագործվում էին ոչ միայն քարոզներ կարդալու համար, այլև հանդիսավոր արարողակարգեր անկացնելու, օրինակ թագադրում, աստիճանների դասում: 8-րդ դարի վերջին եկեղեցու արևմտյան մասում կառուցվել են օղակաձև երգեցողության պատշգամբներ: Հին տաճարը Քյոլնի ամենամեծ եկեղեցիներից մեկն էր: Այն դարձավ քյոլնյան եպիսկոպոսության նստավայրը: Նրա կենտրոնական նավի լայնությունը հասնում էր 12 մետրի: Նավին կցված էին վեցմետրանոց այլ նավեր՝ կողքերից: Կամարաշարով երեք նավերը կապվում էին միմյանց: Արևելյան և արևմտյան նավերին հարում էին ցածր լայնակի շինություններ, որոնց արևելյան մասում գտնվում էին ոչ մեծ պատշգամբները: Այդ պատշգամբները ավարտվում էին կիսաշրջանաձև խորանով: Արևելյան պատշգամբները նվիրված էին Մարիամ Աստվածածնին, իսկ արևմտյանները՝ Սուրբ Պետրոսին: Դրանց կողքին կային երկու կլոր աշտարակներ: Որոնց առջև գտնվում էր ընդարձակ ներքին բակը՝ շրջապատված ժամերգության համար նախատեսված կցակառույցներով: Բակի կենտրոնում կար ջրհոր, որի պատերը ցայսօր պահպանվել են տաճարի դիմաց գտնվող ստորգետնյա ավտոկայանատեղիի մեջ:
1248 թվականին Քյոլնի արքեպիսկոպոս Կոնրադ ֆոն Հոխշտադենը դրեց ապագա տաճարի առաջին հիմնաքարը: Այն դարձավ եվրոպական պատմության մեջ ամենաերկարատև շինարարությունը: Քյոլնը, Սրբազան Հռոմեական կայսրության ամենահարուստ և քաղաքականապես հզոր քաղաքը, որոշում կայացրեց ունենալ իր մայր տաճարը՝ օրինակ վերցնելով Ֆրանսիայից: Ու պետք է կառուցվելիք տաճարի չափերը գերազանցեր մինչ այդ կառուցված բոլոր տաճաների մասշտաբներին:
Կար նաև մեկ այլ պատճառ նոր եկեղեցի կառուցելու համար: Քյոլնի արքեպիսկոպոս Ռայնալդ ֆոն Դասելը, ով Ֆրիդրիխ I Շիկամորուս կայսեր կանցլերն ու զորապետն էր, ստացավ կայսրից Սուրբ մոգերի մասունքները, որոնք նախկինում պահվում էին Միլանի տաճարում: 1164 թվականին Ռայնալդ ֆոն Դասելը մեծ շուքով բերեց մասունքները Քյոլն: Դրանց համար ավելի քան տասը տարի պատրաստվեց հատուկ մասունքարան արծաթից, ոսկուց և թանկարժեք քարերից: Այդ մասունքարանը՝ Երեք արքաների, համարվում է մոզանյան արվեստի դպրոցի գլուխգործոց: Բարձր աստիճանը, որին հասավ Քյոլնը արևմտաեվրոպական քրիստոնեական աշխարհում այդ մասունքների հետևանքով, պետք է կառուցեր մի համապատասխան մակարդակի տաճար:
Հիմքի ձևը, որը կառուցվեց 1248 թվականին, փոխ առնվեց այդ ժամանակ Ֆրանսիայում կառուցվող եկեղեցիների ձևից: Շինության մեջ շատ լույս ներթափանցելու համար զանգվածային պատերի փոխարեն սկսեցին կիրառել որմնասյուներ: Իսկ որպեսզի պատերը կարողանան պահել վիթխարի որմնասյուների ծանրությունը, կառուցվեցին հատուկ քառանկյունի հարթ որմասյուներ և կամարներ, այսպես ասած կամարաորմահեցային համակարգ: Այս պարագայում կամարները ունեին ոչ թե կիսակլոր տեսք, այլ կենտրոնում ունեին սրվածքներ, ինչը թույլ էր տալիս հավասարակշիռ պահել ամբողջ ծանրությունը: Այս վիթխարի շինարարական հորինվածքը պետք է մարդկանց մոտ առաջացներ երկյուղածության և ակնածանքի պահեր՝ հանդեպ Երկնային արքայության:
Տաճարի շինարարությունը սկսվեց նրա արևելյան մասից: Շուրջ 70 տարի անց կառույցն ու պատշգամբների դրվագումն ավարտվեց: Կառուցումը ընթացավ առաջին ճարտարապետ Գերհարդ ֆոն Ռիլեի գծագրերի հիման վրա: Ներքին պատշգամբների հարակից մասերում, որտեղ տեղադրված է գլխավոր խորանը՝ սև մարմարից, սկսվում են ճեմասրահն ու նրան պսակաձև հարող ժամատները: Ներքին տարածությունը զարդարված է խոյակներով, որոնց վրա ոսկեջրված բնանկարագրական տերևներ են: Մեծ պատուհանները դրվագազարդ են:
Ժամատների շուրջը կառուցված են կոնտրֆորսներ, որոնք առաջացնում են գետնախարսխի տպավորություն: Նրանց միջև լավ դիտվում են գլխավոր պատշգամբների պատուհանները, որոնք դրվագազարդված են ճակտոններով:
Միայն պատշգամբների և նրանց ներքին բաժանումների կառուցումից հետո՝ տաճարի հյուսիսային հատվածում ցարդ գտնվող Կարոլինգների տաճարի արևմտյան մասը քանդվեց: XIV դարում կառուցվեցին հարավային նավերը և Հյուսային աշտարակի երկրորդ հարկը: XV դարում ավարտվեց Հարավային աշտարակի երրորդ հարկը: Հենց այստեղ տեղադրվեցին 1448-49 թվականներին ձուլված «Պրետիտոզա» և «Սպեցիոզա» անվանումներով զանգերը: Միայն դրանից հետո սկսվեց կառուցվել հյուսիսային կողմնային նավը: XVI դարի սկզբին ավարտվեց կենտրոնական նավի շինարարությունը և կապվեց ծածկը: Այսպիսով ավարտվեց տաճարի միջնադարյան կառուցման փուլը:
Քյոլնի ոչ բոլոր արքեպիսկոպոսներն են հուղարկավորվել տաճարում և ոչ բոլոր գերեզմանաքարերն են տեղափոխվել այստեղ Հին տաճարից: Տեղափոխվածների թվին է պատկանում արքեպիսկոպոս Գերոյի գերեզմանը (969-976 թվականներ): Արքեպիսկոպոսի սարկոֆագը դագաղով հանդերձ վերահուղարկավորվել է տաճարի Սուրբ Ստեփանոս ժամատանը: Գերեզմանաքարն իրենից ներկայացնում է սպիտակ մարմարիոնե տախտակ՝ ագուցված կարմիր և կանաչ ծիրանաքարով: Սարկոֆագը թվագրվում է 1265 թվականին: Անհայտ անձի գերեզմանաքար էլ է պահպանվել Սուրբ Ագնեսի ժամատանը, որը թվագրվում է մոտավորապես 1085 թվականին: Բոլոր սարկոֆագները տեղադրված են արևելյան հատվածում:
Խաչաձև ժամատան հյուսիսային պատին այսօր տեղադրված է արքեպիսկոպոս Էնգելբերտ I (1216-1225) պառկած ֆիգուրը: Այն չի համարվում մահարձան, քանի որ արքեպիսկոպոսի մասունքները մինչև 1633 թվականը պահպանվել են այն սարկոֆագում, որտեղ և Գերոյի մասունքները: Այդ իսկ պատճառով, որպեսզի պահպանվի արքեպիսկոպոսի հիշատակը, պատրաստում են այդ արձանը և տեղադրում 1665 թվականին: Այսօրվա վայրը այն տեղափոխվել է ընդամենը XIX դարում: Ի տարբերություն միջնադարյան այլ մահարձանների, այստեղ արքեպիսկոպոսը պատկերված է եկեղեցական հանդերձով:
Արքեպիսկոպոս Կոնրադ Հոխշդատցին (1238-1261), ով 1248 թվականին տեղադրել է գոթական եկեղեցու հիմքերը, թաղվել է Առանցքայի ժամատանը: Իսկ երբ որոշվեց, որ գերեզմանի վրա տեղադրվելու է երեք մոգերի մասունքներով արկղը, սարկոֆագը տեղափոխվեց Սուրբ Հովհաննես ժամատուն: 1845 թվականին տեղադրված սարկոֆագում պառկած է արքեպիսկոպոսի բրոնզաձույլ ֆիգուրը՝ պատրաստած XIII դարի գերմանացի վարպետների կողմից: Արքեպիսկոպոսը, ով մահացել է 63 տարեկան հասակում, կտակել էր, որ իրեն պատկերեն երիտասարդ և գեղեցիկ: Վարպետները հենց այդպես էլ անում են:
Արտասովոր տեսք ունի Ֆիլիպ Հայնսբերգցի արքեպիսկոպոսի (1167-1191) սարկոֆագը: Նրա պառկած ֆիգուրը փորագրված է կրաքարի վրա և պատված է ներկի շերտով: Շրջապատված է պատերի պսակով, դարպասներով: Կենդանության օրոք արքեպիսկոպոսը աշխատել է Քյոլնի պաշտպանական պատերի շինարարության վրա, ուստի, 1330 թվականին, նրա մահվանից 140 տարի անց, այդպիսի շքեղ գերեզման են կառուցել որպես երախտիք քյոլնեցիների կողմից:
Մյուս գերեզմաններից տարբերվում է նաև արքեպիսկոպոս Ֆրիդրիխ Սաարվերդենացու (1370-1414) սարկոֆագը: Այն պատկերում է արքեպիսկոպոսին պառկած վիճակում, որի երկարությունը հասնում է 2,20 մետրի: Սարկոֆագը տեղադրված է Աստվածամոր ժամատանը՝ խորանին կից:
Այստեղ է նաև կոմս Գոթֆրիդ Արսնբերգցու՝ 1371 թվականին կառուցած գերեզմանը: Գերեզմանը ճաղավանդակներով առանձնացրած է, դա արվել է այն նկատառումով, որ մեռյալի հարազատները չվնասեն սարկոֆագը, քանի որ մեռնելուց առաջ կոմսն իր ինչքը կտակել է ոչ թե իրենց՝ հարազատներին, այլև Քյոլնի արքեպիսկոպոսին: Մինչև այսօր էլ, ամեն տարի, Արնսբերգ քաղաքից դելեգացիա է գալիս և դրասանգ զետեղում կոմսի շիրմաքարին:
Հին խորանը, որն այսօր Սուրբ հաղորդության ժամատունն է, օծվել է 1277 թվականին Ալբերտ Մեծի ձեռամբ: Այն գտնվում էր տաճարի հյուսիսային հատվածում ու ուներ ևս մի կցակառույց, որտեղ XIII դարում պահպանվում էին տաճարի գանձերը:
Վեցանիստ շինությունը, որն ընկած է տաճարի հիմքերում, ծառայում է որպես պահոց՝ սուրբ մասունքների համար: Այս «սրբությունների պալատը» որպես առանձին բաժանմունք, առանձնացված է բրոնզե ձուլածո թերթիկներով: Տաճարի և այդ պալատի միջև գտնվում են մուտքերը և տաճարի կրպակը: Գոթական հիմքերի հարևանությամբ գտնվող աստիճանները տանում են դեպի տաճարի ստորգետնյա հատվածը:
«Սրբությունների պալատը» վերին հարկում պատված է ապակյա առաստաղով, որից բացվում է տեսարան դեպի տաճարը: Բաժանմունքի կենտրոնում դրված է Սուրբ Էնգելբերտի արկղիկը, որտեղ 1663 թվականին զետեղվել են 1225 թվականին մահկանացուն կնքած արքեպիսկոպոսի մասունքները:
Տաճարում են պահպանվում նաև Սուրբ Պետրոսի գավազանն իր գավազանագլխիկով, որը թվագրվում է IV դարին, Սուրբ Պետրոսի մասունքարանն ու Երեք մոգերի արկղիկը:
Գանձարանի հիմնական հավաքածուն ցուցադրված է հատուկ ցուցափեղկերի վրա: Դրանք լուսավորվում են նկուղների կամարակապ պատուհաններից: Առաջին ցուցանմուշներից են համարվում եպիսկոպոսի ցուպն ու սուրը՝ Քյոլնի արքեպիսկոպոսության խորհրդանիշները: Մյուս գանձերը պատկանում են միջնադարյան պատմության ժամանակաշրջանին: Ինչպես նաև կան XVIII և XIX դարերի նմուշներ: Առավել հետաքրքրական ցուցանմուշների շարքին են դասվում գոթական ծիսակարգային խաչն ու մասունքատուփը: Այս հարկաբաժնում է գտնվում նաև Երեք արքաների մասունքատուփ-արկղը և առավել թանկարժեք գրքերով գրադարանը:
Մի հարկ ներքև գտնվում է վիմագիր արձանագրությունների հավաքածուն: Այստեղ է մեկտեղված նաև եկեղեցական հանդերձների հավաքածուն: Մի կողմում այստեղ սենյակը խորանում է դեպի հռոմեական պաշտպանական պատը: Իսկ ձախ անկյունում այն ընդհատվում է գոթական հին տաճարի հիմքերի մոտ: Կամարների տակ գտնվող որմնախորշերում գտնվում են երկու ցուցափեղկեր, որոնց վրա դրված են Ֆրանկոնիայի գերեզմանների պեղումներից գտնված գտածոները: Հենց այդ գերեզմանոցում են հայտնաբերվել 540 թվականին մահացած կնոջ և տղա-երեխայի գերեզմանները Մերովինգների տոհմից:
Այս հարկում են գտնվում նաև արձաններ, Սուրբ Պետրոսի միջնադարյան շքամուտքը: Եկեղեցական հանդերձներից աչքի է ընկնում արքեպիսկոպոս Կլեմենս Օգոստոս Բավարացու պատվերով կարված հագուստները՝ «Capella Clementina» անվանումով: Դրանցից մեկը 1742 թվականին նա ընծայել է եղբորը՝ արքա Կառլ Ալբրեխտին:
1164 թվականին Հոհենշտաուֆեն արքայոտոհմի կայսր Ֆրիդրիխ I Շիկամորուսը Քյոլնի արքեպիսկոպոս Ռայնալդ ֆոն Դասելին նվիրեց Երեք մոգերի՝ Մելքոնի, Գասբարի և Բաղդասարի մասունքները: Այդ ժամանակից սկսյալ քաղաք սկսեցին այցելել մեծաթիվ ուխտավորներ ամբողջ Եվրոպայից՝ երկրպագելու սուրբ մասունքներին: Ուխտագնացությունները դեպի Քյոլն հսկայական դեր խաղացին ինչպես կրոնական, այնպես էլ տնտեսական առումներով: Երեք մոգերի թագերը մինչև այսօր էլ զարդարում են քաղաքի զինանշանը:
1190-ից մինչև 1220 թվականները ընկած ժամանակահատվածը Նիկոլաուս Վերդունացին՝ այդ ժամանակների ամենահայտնի ոսկերիչներից մեկը, իր արվեստանոցում ստեղծեց ոսկե արկղիկը, որտեղ պահպանվելու էին սրբագույն մասունքները: Երեք մոգերի մասունքարանն ունի հետևյալ չափերը. բարձրություն՝ 1,53 մետր, լայնություն՝ 1,10 մետր, երկարություն՝ 2,20 մետր: Արկղի փայտյա պատյանը պատված է ոսկեջրած պղնձյա և արծաթյա թիթեղներով: Ֆիգուրները իրականացվել են քանդակադրոշմի (չեկանկա) եղանակով: Միայն արկղիկի առաջին հատվածն է ամբողջությամբ պատրաստված ոսկե թերթիկներից: Եզրազարդերը դրվագված են ոսկեջրած արծնի թերթիկներով:
Հատկապես տպավորիչ են փոքրիկ սյունաշարերը՝ ոսկեջրած արծնով, որոնք նրբորեն նախշազարդված են: Արկղիկը զարդարված է 1000 թանկարժեք քարերով ու մարգարիտներով: Կան 300-ից ավելի անտիկ գեմմաներ ու կամեյաներ, որոնք տվյալ ժամանակահատվածում համարվում էին ամենաարժեքավոր զարդերը: Ճիշտ է, արկղիկի պատրաստման համար օգտագործվել են բազմաթիվ թանկարժեք մետաղներ ու քարեր, բայց մեծ է նաև դրա կրոնական հորինվածքը: Երկայնական հատվածներում պատկերված են հինկտակարանյան արքաները և մարգարեները: վերին հատվածում գտնվում են առաքյալները: Այստեղ նրբորեն ցուցադրվում է, որ Նոր Կտակարանը հիմնվում է Հնի վրա: Ներքևի մասում պատկերված են Քրիստոսի խարազանման և խաչելության տեսարանները: Իսկ դրանց վերևի հատվածում՝ սուրբ նահատակներ, Դիոկղետիանոսի զոհերը դարձած, նաբորի և Ֆելիքսի պատկերներն են ու օրհնյալ Հիսուսի առաքինությունները՝ հույսը, հավատը և սերը:
Արկղիկի առջևի հատվածի կենտրոնում պատկերված են Տիրամայրն ու նրա գրկին՝ մանուկ Հիսուսը: Նրանց ձախից խոնարհված են երեք մոգերը: Ավելացված է նաև չորրորդ անձը՝ Գերմանիայի կայսր Օտտոն IV-ը, ով մեծ հանգանակություն է տվել տաճարին ու այդ արկղի պատրաստմանը: Մարիամ Աստվածածնից աջ պատկերված է Հիսուսի մկրտությունը Հորդանան գետում: Իսկ մի փոքր ավելի վերև հայտնվում է Ահեղ դատաստանի պատկերը:
Սուրբ մասունքարանն ունի հատուկ բացվող դռնակ: Ամեն տարի հունվարի 6-ին, երեք մոգերի հիշատակման տոնին, արկղիկը բացվում է ու հավատացյալներին է ցուցադրվում ներսում, ճաղերի հետևում գտնվող, սրբերի գանգերը: Ի դեպ բոլոր երեք գանգերի վրա ամրացված են ոսկե, թանկագին քարերով թագեր:
Արքեպիսկոպոս Ռայնալդ ֆոն Դասելը Միլանից Քյոլն բերեց Տիրամոր քանդակը: Այն այսօր տեղադրված է Երեք մոգերի մասունքարանից ոչ հեռու: Տիրամոր արձանը համարվում է հրաշագործ և խորը պաշտամունքի մաս է կազմում հավատացյալների շրջանում: Այս արձանի նախօրինակը ըստ երևույթին այրվել է հրդեհի ժամանակ 1248 թվականին: Իսկ արդեն 1290 թվականին ստեղծվել է նոր արձանը, որը հասել է մինչև մեր օրերը և զարդարում է Քյոլնի տաճարը: Արձանը ժողովուրդն անվանում է «Միլանյան մադոննա»: Նախկինում այն կանգնած էր Տիրամոր ժամատան խորանին: Նրա վրա տարածվում էր հարուստ զարդարանքներով ամպհովանին, որի մի հատվածը այսօր էլ պահպանվում է տաճարի ստորին հարկերում գտնվող գանձարաններից մեկում: XIX դարում Մարիամ Աստվածածնի արձանը հանվեց նախկին տեղից և տեղադրվեց նոր, հատուկ պատրաստված վայրում: Այդ ժամանակահատվածին են պատկանում նաև արձանի վրա ագուցված գայիսոնն ու թագը:
Միլանյան Տիրամայրը համարվում է քանդակագործական արվեստի հիանալի մի նմուշ: Այն տիպիկ դասական գոթական ոճի աշխատանք է իրենից ներկայացնում: Նրա ստեղծողներն են համարվում նույն այն քանդակագործները, ովքեր կառուցել են տաճարում առաքյալների քարի արձանները ներքին պատշգամբներում: Զգուշորեն և վայելչագեղորեն է Տիրամայրը գրկել նորածին Քրիստոսին: Կազմվածքը քանդակված է նրբագեղ ու նուրբ: Հագուստի ծալքերը ուսերից ձգվում են մինչև ոտքերը: Արձանը ներկված է խայտաբղետ գույներով:
Սա երկումետրանոց բարձրությամբ կաղնեփայտից պատրաստած խաչ է, որը եկեղեցուն է նվիրել Քյոլնի արքեպիսկոպոս Գերոն (969-976 թվականներ): Վերջինս Օտտոն I Մեծ կասեր վստահելի անձն էր ու դեսպանորդը: Խաչի ստեղծման մտահղացումը արքեպիսկոպոսի մոտ առաջացավ այն բանից հետո, երբ վերադարձավ Բյուզանդիա կատարած այցելությունից: Այդ ժամանակ մեծադիր խաչելությունները դեռևս եվրոպական եկեղեցիներում հայտնի չէին:
Այս խաչելության յուրահատկությունը ոչ այնքան նրա հսկայական չափերով է պայմանավորված, որքան այդ ժամանակին ոչ բնորոշ պատկերների ռեալիզմով: Խաչի վրա գտնվում է Փրկչի անկենդան մարմինը: Նրա գլուխը փոքր-ինչ հակված է դեպի առաջ, իսկ աչքերը փակված են: Քրիստոսի մարմնի վրա ակներև դիտվում են մկաններն իրենց մանրամասնությամբ, ջիլերն ու ոսկորները: Քանդակագործը Հիսուսին պատկերել է ոչ իր փառքի գագաթնակետին, այլ մահվան ժամին: Ինչպես հավատում են քրիստոնյաները, Մահը մարդկային ցեղին բերում է փրկություն: Խաչափայտն ու լուսապսակը դրվագված են ապակե զարդերով:
| Ընդհանուր երկարությունը (արտաքին) | 144,58 մետր |
| Ընդհանուր լայնքը (արտաքին) | 86,25 մետր |
| Նավի ճակատի լայնությունը | 39,95 մետր |
| ВՆեքին նավի լայնությունը | 45,19 մետր |
| Արևմտյան ճակատի լայնությունը | 61,54 մետր |
| Հյուսիսային աշտարակի բարձրությունը | 157,18 մետր |
| Հարավային աշտարակի բարձրությունը | 157,14 մետր |
| Աստիճաննրից մինչև ծայրաձող | 509 (97,25 մետր = 152,5 մետր ծովի մակարդակից հաշված) |
| Զանգեր | 11 (8 զանգեր հարավային աշտարակում, 3 զանգեր կենտրոնական աշտարակում), ամենամեծ զանգը՝ «Decke Pitter» |
| Նավի ճակատի բարձրությունը | 69,95 մետր |
| Կենտրոնական աշտարակի բարձրությունը | 109,00 մետր |
| Կենտրոնական ներքին նավի բարձրությունը | 43,35 մետր |
| Կողմնային նավերի բարձրությունը | 19,83 մետր |
| Տաճարի մակերեսը (մոտավորապես) | 7 914 մետր² |
| Պատուհանների մակերեսը (մոտավորապես) | 10 000 մետր² |
| Տանիքի մակերեսը (մոտավորապես) | 12 000 մետր² |
| Տաճարի ծավալը | 407 000 մետր³ |
| Օգտագործված քարերի զանգված (մոտավորապես) | 300 000 տոննա |
| Պահպանության տարեկան ծախսեր | 10 միլիոն € |
| Հասցե | Domkloster 4, 50667 Köln |
