Սմոլնի մենաստան (ռուս.՝ Смольный монастырь), կուսանոց, որը գործել է Սանկտ Պետերբուրգի արևելքում 1744 - 1764 թվականներին: Այդ տարիներին վանքը Ելիզավետա Պետրովնայի անձնական հսկողությամբ վերակառուցվեց: Նա ցանկանում էր կյանքի վերջում անցնել այստեղ հանգստի: 1848 թվականին Նիկոլայ Առաջինի հրամանագրով հիմնվեց նոր կուսանոց այդ նույն անվանմամբ՝ Վոսկրեսենսկի Նովոդևիչի մենաստանը:
Ելիզավետա Պետրովնան հանձնարարել էր կառուցել վանքը պալատի տեղում՝ Սմոլնի պալատի կողքին, որտեղ նա անցկացրել է իր երիտասարդ տարիները: Վանքի համալիրում պետք է մտներ տաճարը իր եկեղեցիներով և չափազանց բարձր զանգակատունը, ինչպես նաև ազնվական ընտանիքների աղջիկների համար նախատեսված ինստիտուտը: Նախագծի մշակումը հանձնարարվել է ճարտարապետ Վարֆոլոմեյ Ռաստրելլիին: Սմոլնի տաճարը հիմնադրվել է 1748 թվականի հոկտեմբերի 30-ին, և անսամբլի բոլոր հիմքերի կառուցումից հետո՝ 1751 թվականի մայիսին, սկսեցին պատերի շինարարությունը: Շուտով սկսվեց Պրուսիայի հետ պատերազմը, որից հետո շինարարության համար ֆինանսավորումը բավարար չէր և շինարարությունը դանդաղ էր ընթանում: «Այրիների տան» 14 միանձնուհիների մաից հետո 1797 թվականին մենաստանը վերացվեց: Նախկին մենաստանի տաճարը վերակառուցվեց 1835 թվականին ճարտարապետ Վասիլի Ստասովի կողմից: Բարձր զանգակատունը չկառուցվեց ոչ այնքան միջոցների բացակայության պատճառով, ինչքան վանքի անսամբլի վերլուծության պատճառով: Տաճարում ծառայությունները շարունակվում էին մինչ 1923 թվականը:
1764 թվականին Եկատերինա II վանքին կից հիմնադրել է ազնվական օրիորդների ինստիտուտ (ինստիտուտի բացումը տեղի է ունեցել 1764 թվականի հունիսի 28-ին), պլանավորված էր, որ երիտասարդ աղջիկների կրթությամ պետք է զբաղվեն միանձնուհիները, որոնք այստեղ էին գալիս տարբեր վանքերից: Սակայն միանձնուհիները անկարող էին զբաղվել կրթական գործունեությամբ, որի արդյունքում Եկատերինա II ի վերջո խոստովանեց, որ վանքը չի կարող ապագա ունենալ: